ως έκφραση μιας νέας μη ατομικής και εγωιστικής ευαισθησίας
Για πάνω από 500 χρόνια στον τομέα των εικαστικών τεχνών στην Ευρώπη υπήρξε προβολή του ατόμου εις βάρος του συνόλου. Αυτή η στάση άρχισε με την Αναγέννηση και αποκαλύπτεται με σαφήνεια στις “Ζωές …” του ιταλού καλλιτέχνη Τζιόρτζιο Βάσαρι. Στον ιδεαλισμό και τον ρομαντισμό, ο μύθος του μοναχικού καλλιτέχνη, εναντίον όλων, ο πόνος και το θείο, είναι εκλεπτυσμένος. Στη Μοντέρνα Τέχνη, ο καλλιτέχνης αναδεικνύεται ως ο κύριος ρόλος ως προς εργασία, τη συναίνεση και την κοινωνική επικοινωνία. Ο καλλιτέχνης στη Σύγχρονη Τέχνη χάνει ολοένα και περισσότερο την κεντρική θέση, αν όχι και πρόσοψη: η δύναμη απορροφάται σταδιακά από τους κριτικούς, τους επιμελητές, τα μεγάλα μουσεία και τις δημοπρασίες, όπου ακόμη και ο καλλιτέχνης και τα έργα του υποφέρουν την παράλογη και κερδοσκοπική ροή της αγοράς. Ο υψηλός ατομικισμός, ο ανταγωνισμός και η κακοποίηση αναδεικνύονται ιστορικά και στις καλλιτεχνικές συλλογές: η φιγούρα του μουσικού, του σκηνοθέτη, του ηθοποιού και της διάσημης μπαλαρίνας συγκεντρώνουν το θαυμασμό για ένα συλλογικό έργο τέχνης, κερδίζοντας παράλληλα καλύτερες αμοιβές από όλους τους άλλους.
Ομοίως, υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει ένα άλλο κοινωνικό, πιο δημοφιλές και συλλογικό αλλά υπόγειο ρεύμα που ερμηνεύει τις τέχνες ως έκφραση του συνόλου για το σύνολο. Όπως και στα μεσαιωνικά ιστορικά και προ-αναγεννησιακά εργαστήρια, οι καλλιτέχνες δημιούργησαν και συμμετείχαν σε αμοιβαίο εμπλουτισμό, κατά τον οποίο το ενδιαφέρον εστιάστηκε στη δημιουργία τόπων και στιγμών ομορφιάς και μιας βαθύτητας, ενώ μετά την ολοκλήρωση κανείς από τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες δεν καταλήγει ως πρωταγωνιστής. Αυτή η χορωδία, η οποία εκφράζεται όταν ο καλλιτέχνης, με την τεχνική και την έμπνευσή του, βρίσκεται στην υπηρεσία ενός συλλογικού ιδεώδους, κατά το οποίο επιτρέπει στον εαυτό του να ξεπεραστεί και να ξεπεράσει, ανέκαθεν δημιούργησε υψηλότερη και πιο ευγενή τέχνη. Η τέχνη του δρόμου, οι τοιχογραφίες, οι παρεμβάσεις σε φτωχογειτονιές και τα συλλογικά σχήματα, που δημιουργούν ομαδική τέχνη, συχνά εκφράζουν ορισμένα χαρακτηριστικά μιας νέας ευαισθησίας στην οποία το άτομο δεν βρίσκεται στο κέντρο, αλλά μάλλον υπάρχει μια γενικευμένη, αποπροσωποποιημένη κοινότητα. Στην πραγματικότητα, το σύνολο αλλάζει και βελτιώνει το άτομο σε ένα κλίμα ανταλλαγής: στην περίπτωση των καλλιτεχνών, επιτρέποντας στον εαυτό τους να δώσουν το καλύτερο στους άλλους μέσω της ευαισθησίας και της δουλειάς τους.
Σε αυτή την ομάδα εργασίας επιθυμούμε να ασχοληθούμε και να φωτίσουμε αυτές τις εμπειρίες που εκφράζουν το «εμείς» στην τέχνη.
Συντονιστής:
Simone Casu
Υποστηρίζουν:
Desiderio Crea, Alessandro Calizza
Πρόγραμμα:
Προβολή ενός μικρού ντοκιμαντέρ πάνω στο θέμα της συλλογικής δημιουργίας ως έργο τέχνης.
Σχετικοί ιστότοποι:
Περισσότερες πληροφορίες και προτάσεις: